Animator Cyril is leerkracht wetenschappen, technologie en informatica, maar op de Roelandkampen is hij ook een gids in onvergetelijke avonturen. Wat begon als toeval, groeide uit tot een passie. In dit artikel vertelt hij over de magie van het kamp en hoe hij kinderen inspireert om spelenderwijs Frans te leren.
Ik ben Cyril, leerkracht wetenschappen, technologie-educatie en informatica in het secundair onderwijs in Doornik. Naast mijn job als leraar zet ik me ook vrijwillig in voor Roeland, waar ik mee begeleid op taalkampen.
Waarom ben ik vrijwilliger bij Roeland?
In eerste instantie gebeurde het eerder toevallig. Ik was op vakantie met een andere organisatie toen ik een bericht kreeg dat een kamp in Stenay, voor jongeren van 13-15 jaar, op zoek was naar een coach. Ik nam contact op en werd meteen aanvaard in het team. Aangezien ik al ervaring had met animatie, wist ik dat ik het leuk zou vinden.
Maar wat me echt greep, waren de waarden van Roeland en de unieke sfeer op het kamp. De band die je opbouwt met de kinderen is bijzonder, vooral omdat je die taalbarrière samen overwint. Ook al tonen ze het niet altijd meteen, de kinderen vinden het geweldig om Frans te proberen spreken en voelen zich extra gemotiveerd door de aanmoedigingen en beloningen.
Ontroerende momenten op kamp
Na verschillende kampen meegemaakt te hebben, zijn er zoveel onvergetelijke momenten. Je ziet de meest uiteenlopende situaties: kinderen die via een videoverbinding een begrafenis volgen van een geliefde, vriendschappen die ontstaan en het hele jaar door blijven bestaan, of kinderen die hun kamer volhangen met foto’s en herinneringen van het vorige kamp. Het herinnert me eraan dat, hoewel dit voor de animatoren soms gewoon één van de vele kampen is, het voor de kinderen vaak HET hoogtepunt van hun jaar is. Ze kijken er maanden naar uit en dragen die herinneringen nog lang met zich mee.
Wat doen we op kamp?
Natuurlijk leren we Frans, maar daarnaast zijn er ook tal van andere activiteiten. We gaan wandelen, doen aan sport, bezoeken een klimpark, genieten van dagen aan het zwembad en spelen grote groepsspelen. Soms werken de kinderen in teams, andere keren strijden ze tegen elkaar of werken ze individueel. Rennen, springen, strategisch spelen: alles komt aan bod, en er zijn altijd verschillende manieren om te winnen.
De magie van de laatste avond
Mijn favoriete moment is zonder twijfel de laatste avond, wanneer we feestvieren. Ik probeer altijd kleine herinneringen te verwerken die terugblikken op de mooiste momenten van het kamp. Of het nu de kaart is die we de eerste dag gemaakt hebben of de decoraties uit de creatieve workshops, alles brengt de week weer even tot leven. Het is ook het moment waarop iedereen zich realiseert dat het bijna voorbij is. Morgen gaat iedereen weer naar huis, maar met een rugzak vol herinneringen. Die laatste avond is een mix van vreugde en een beetje verdriet, want hoewel de week voorbij is, blijft de ervaring voor altijd bij de deelnemers.
Hoe zorg ik voor een onvergetelijk kamp?
Door me altijd volledig in te zetten, ongeacht hoe vermoeid ik ben, en door er echt te zijn voor de kinderen. Het is cruciaal dat de deelnemers zich goed voelen op kamp. Ze moeten weten dat er naar hen geluisterd wordt. Die persoonlijke aandacht maakt een wereld van verschil.
Leren kan ook leuk zijn
Het belangrijkste is om ruimte te laten voor fouten, zodat de kinderen niet bang zijn om te proberen. Ze beseffen vaak niet dat ze niet alleen tijdens de lessen leren, maar ook tijdens de dagelijkse gesprekken met de animatoren. Elk moment horen ze nieuwe woorden, zinsconstructies en uitdrukkingen. Spelen is een uitstekende manier om leren leuk te maken, zolang je de regels afstemt op het niveau van de deelnemers.
Een bijzondere herinnering
Dit jaar werd ik echt geraakt door een kamer waar ik eerder over sprak. Twee meisjes, die ook buiten het kamp vriendinnen waren, hadden hun kamer op kamp volgeplakt met herinneringen van het vorige kamp. Foto’s, kleine aandenken en beelden van spelletjes die we gespeeld hadden – alles hing aan de muur. Ze hadden het zorgvuldig bewaard en opnieuw een plekje gegeven. Het was bijzonder om mezelf en de andere monitoren van het vorige jaar terug te zien. Voor mij was het een vage herinnering, maar voor hen was het alsof ze die momenten gisteren hadden beleefd.
